Maandag 15 augustus, Bandung en omgeving

Vandaag beginnen we met een bezoek aan Tangkuban Prahu. Een actieve vulkaan met 12 kraters. Helaas hebben we veel negatieve verhalen gelezen over vervelende gidsen en verkopers. Het begin is prima, je betaalt een hoge entreeprijs (bijna 30 euro, bedenk even dat je voor 3 euro avond kan eten) en je krijgt netjes een ticket en een folder. De folder beloofd dat je 3 kraters kan bezoeken. We rijden met de auto langs een rij met winkeltjes, mooi, deze hebben we alvast vermeden. Als we uitstappen bieden de eerste gidsen zich aan. Volgens het informatiecentrum is het verplicht een gids te nemen, voor nog eens 20 euro per uur. Bij de vraag waar dat dan zwart op.l wit staat wijzen ze naar een foto van een groep mensen met gids.. Jaja.. Volgens de verhalen op internet is er echter niks verplicht maar willen ze alleen maar geld verdienen. Ook in de folder staat gewoon dat je zelf mag lopen. We zeggen nee en hebben eigenlijk vrij weinig last van opdringerige verkopers en gidsen meer. We bekijken de grootste krater, het stinkt naar zwavel en er komt damp vanaf. Deze krater is 500m diep. En vooral vreemd landschap is het. We besluiten een stuk verder te lopen naar de volgende krater, daar staat een provisorisch hek dichtgebonden met een hangslot. Er staat een man bij die zegt dat we alleen maar verder mogen als hij mee gaat als gids. We worden een beetje chagrijnig, hij merkt het en wil ons nu de krater wel gratis laten zien maar dan mogen we niet naar beneden. Nou laat maar.. Op deze manier hoeft het niet. Hetzelfde bij de 3e krater. Hier kun je een eitje koken in de krater en pootjebaden omdat het water een goede werking op je huid zou hebben. Ook hier alleen toegang net een dure gids. Als ze zo door gaan hebben ze over een tijdje helemaal geen bezoekers meer, want dit lijkt gewoon pure afzetterij. Een mooie krater, bijzonder om te zien maar met een nare bijsmaak. We rijden verder door fantastisch mooie theeplantages en stoppen bij een fabriek die ooit gestart is door de Nederlanders. De fabriek is dicht maar ach.. Ze willen ons toch een rondleiding geven. Omdat er gister (zondag) geen thee is geplukt draaien de machines niet maar het is toch leuk om te zien. We drinken nog een kop super sterke thee en nemen wat thee mee voor thuis. Verder komt uit Indonesië de duurste koffie ter wereld. Kopi Luwak. Of we dat willen proberen? Naja waarom niet. We rijden naar een plek ergens helemaal achteraf en krijgen wat uitleg over de koffie, eigenlijk een smerig verhaal; de Luwak (een civetkat) eet de koffiebes, poept de zaadjes uit en deze worden na wassen en pellen gebrand en gemalen. Eigenlijk een prima bakkie, sterkt maar lekker. Aansluiten in de file terug naar Bandung. Wij zouden helemaal gek worden. De gemiddelde snelheid in de stad is zo'n 8km/uur. Onderweg een Indonesische lunch. We zien veel oude mooie koloniale huizen. In het centrum van Bandung zijn niet de gebouwen maar wij de bezienswaardigheid. Iedereen gaapt ons aan. We bekijken de grote moskee, we zijn de enige westerlingen tussen honderden moslims en ik ben de enige vrouw zonder hoofddoek. We merken dat er wat foto's van ons gemaakt worden, heel grappig. We zien dat het mogelijk is om met een lift bovenin en van de minaretten te komen. Schoenen uit natuurlijk, een hoofddoek is voor mij niet nodig omdat je niet echt in de moskee zelf komt. Bovenin een fantastisch uitzicht over de mega grote stad en, helaas is het niet zo helder, de vulkanen die om de stad liggen. Een klein jongetje staat met open mond naar ons te kijken, als we naar hem lachen wordt hij een beetje bang, maar toch blijft hij af en toe kijken want hij vind ons toch wel interessant. Daarna nog een moeder met dochter die vraagt of we met hun op de foto willen.. Echt zo raar! Maar ook grappig. Nu in het hotel en ik denk vanavond nog maar eens genieten van een niet Indonesisch maaltje.