12 oktober: Swazi naar St. Lucia

'Vroeg' op, 7:15, om te ontbijten en te vertrekken. De dame des huizes was die ochtend naar de kerk en kwam rond een uur of 8 terug, erg vroege dienst dus en dan weet je dat het zondag is. Eenmaal op weg merk je aan van alles dat het zondag is: veel mensen in nette kleding in de stad, op de radio preken en aangepaste muziek, gesloten drankafdelingen in supermarkten, alcoholcontrole op de weg en het mooiste: in kleine dorpjes veel mensen met vel gekleurde kleding of juiste spierwitte kleding. Vandaag stond een lange tocht op het programma met 380k, waarbij we een toeristische route zouden nemen door een nationaal park, waarbij we van alles zouden zien. In Swaziland verschillende stukken waar je 120 mag rijden op een eenbaansweg die kronkelde door verschillende dorpjes waar je dan 60 mag rijden en meestal niet staat aangegeven wanneer je weer harder mag. 120 werd er zeker gereden door de lokale bevolking, maar 100 was wat ons betreft hard zat. Rond de plaats Big Bend wordt er gemiddeld niet harder gereden dan 50, omdat hier suikerriet plantages zijn en er ontzettend veel vrachtwagens op de weg waren die bergafwaarts goed meekomen, maar bergop er geen snelheid in zit. In plaats van een tweebaansweg hebben ze in Afrika bedacht om een vluchtstrook ernaast te leggen waar de langzame voertuigen dan gebruik van kunnen maken, zodat het alsnog twee banen worden. Erg prettig als je eraan gewend bent, maar het wennen en er gebruik van maken als er ook tegenliggers aankomen is lastig. Naar verloop van tijd wordt je er handiger in en je merkt dan ook dat een tegenligger aan zijn kant van de weg gebruik maakt van zijn vluchtstrook. Ook nu onderweg weer veel armoede gezien. Het contrast tussen de rijken, die je voorbij rijden in Audi Q7's, Jaguars en Mercedes CLKs', en de armen, die in krakkemikkige huisjes worden en waar veel dezelfde kleding aan de waslijn hangt, namelijk blauwe overals voor bouw en wegwerkzaamheden, is dan soms moeilijk te rijmen. Als toerist voel je je al opgelaten en vraag me dan af hoe de rijken zich hier soms voelen. Vanaf dit punt geen zwaarmoedigheid meer, want we kregen weer een grenscontrole, waarbij de volgende procedure ten alle tijden moet worden aangehouden: 1. Neem papiertje aan van man/vrouw bij eerste hokje dat je passeert 2. Ga naar gebouw waar je je paspoort laat controleren en een stempel laat zetten op papiertje wat je al hebt ontvangen 3. Ga in zelfde gebouw naar ander loket om nog een stempel te laten zetten op papiertje 4. Rijd met auto naar de werkelijke 'grens' en geef formulier af Omdat je twee grensposten hebt wordt dit hele riedeltje twee keer gedaan en vergeet je een stap, ofwel het gebouw in te gaan, omdat je denkt dat we geen goederen hoeven aan te geven, dan draai je om met de auto en ga je alsnog het gebouw binnen. Stempels worden blindelings gezet, maar wel in de daarvoor bestemde vakjes, en mensen moet je aan het werk houden, dus bij het inleveren van formuliertjes heb je minstens 3 mensen nodig, waarvan er 2 niets te doen, wat hopelijk wordt gerouleerd. In Zuid Afrika rijden we richting de eerste grote plaats, Mkuze, om te tanken en bij de Wimpies een broodje te eten, een veredelde McD, want je hebt er namelijk bediening, maar je begrijpt al: werkverschaffing. De wegen waren hier mooi recht en leende zich om goed door te rijden, wat ook kon met het 'passeer-me-als-ik-op-de-vluchtstrook-rijd' principe. Een goede manier om niet links in te halen of te kunnen inhalen, uiteraard is dat rechts in NL. Enig punt van discussie is dat er op de vluchtstrook ook weleens mensen lopen, fietsen en spullen verkopen, waardoor het gevaarlijk blijft. De kleine detour was door het Isimangoliso Wetland Park, waar ook de Big5 moet rondlopen, maar waar wij buffels hebben gezien en de Zee Arend. Giraffen, zebra's en impala's behoren tot de standaard uitrusting van een park en die dan ook altijd wordt gezien. In St. Lucia komen we aan bij onze bestemming en er wordt het een en ander verteld over het plaatsje met Do's en Dont's, waarvan de belangrijkste is om altijd de auto te pakken naar de hoofdstraat om bijvoorbeeld te eten, want de nijlpaarden lopen hier letterlijk door de straat op zoek naar gras. Het is al wat later, dus braaf rijden we een rondje door het dorp en bezoeken de zee, hier de Indische Oceaan, de supermarkt waar de drank afdeling gesloten is omdat het zondag is en worden we aangehouden met de vraag heb je drank bij je? We hebben niets bij ons, maar de kofferbak moet toch open, het is namelijk een controle. Blazen werd niet gevraagd, waarover wij ons verwonderde en we mochten doorrijden, waarbij er nog wel werd gezegd dat als we wel drank bij ons hadden, zij dit voor ons zouden bewaren tot we terugkwamen vanaf de zee. We zijn gaan eten bij een van de betere seafood restaurants in het dorpje, waar we heerlijk hebben gegeten. Op de terugweg hebben we een omweg genomen om nog nijlpaarden tegen te komen, maar we hadden geen geluk, dus het echt door de straat lopen is wellicht wat overdreven, maar wellicht een van de andere avonden.